Τήν Κυριακή 11 Μαρτίου 2018 καί ὥρα 7:00 μ.μ. στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου Πρεβέζης τελέσθηκε ὁ Δ’ Κατανυκτικός Ἑσπερινός.

Χοροστάτησε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πρεβέζης κ. Χρυσόστομος καί μίλησε ὁ Ἱερομ. Φιλόθεος Γρηγοριάτης, αδελφός Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους μέ θέμα: «Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας σήμερα», ὁ ὁποῖος μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπε:

«Κεν­τρι­κή θέ­σι στήν Πί­στι μας κα­τέ­χει ὁ Σταυ­ρός, μα­ζί βέ­βαι­α πάν­το­τε μέ τήν Ἀ­νά­στα­σι τοῦ Σω­τῆ­ρος Χρι­στοῦ, δι­ά τῶν ὁ­πο­ί­ων ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­νέ­κρω­σε τόν θά­να­το, ἐ­ζω­ο­πο­ί­η­σε τόν νε­κρω­θέν­τα ἄν­θρω­πο, τόν ἀ­νέ­στη­σε καί τόν συμ­φι­λί­ω­σε μέ τόν Θε­ό-Πα­τέ­ρα, κά­νον­τάς τον στήν Ἐκ­κλη­σί­α Του μέ­το­χο τῆς θε­ί­ας ζω­ῆς καί βα­σι­λε­ί­ας Του».

Σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του, ἀναφερόμενος σέ κατηγορίες ἀνθρώπων πού δέν δέχονται στή ζωή τους τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, «ὅπως ἄ­θε­οι, ὑ­λι­στές, ὀρ­θο­λο­γι­στές, οὑ­μα­νι­στές, κ.λπ καί οἱ ὁποῖοι φα­νε­ρά καί μή δι­α­κη­ρύτ­τουν ὅ­τι δέν πι­στε­ύ­ουν σέ Θε­ό. Ζῶν­τας αὐ­τοί οἱ συνάνθρωποί μας κα­τά σάρ­κα, ὑ­πα­κο­ύ­ον­τας δηλ. σ᾿ ὅ­λες τίς θε­μι­τές ἤ ἀ­θέ­μι­τες ἐ­πι­θυ­μί­ες καί ἀ­πο­λα­ύ­σεις τῆς σαρ­κι­κῆς ζω­ῆς, τοῦ ἐ­γω­ι­σμοῦ, τῆς φι­λαυ­τί­ας, ἔ­χον­τας ὡς κέν­τρο στήν ζω­ή τους μό­νο τόν ἑ­αυ­τό τους, τό θέ­λη­μά τους, το­ύς εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το νά ἐν­νο­ή­σουν τήν με­γά­λη δύ­να­μι καί τό φῶς τοῦ Σταυ­ροῦ τοῦ Χρι­στοῦ».

Σχετικά μέ τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ στήν καθημερινή ζωή τῶν πιστών, ἀνέφερε ὅτι: «ἐ­μεῖς οἱ Ὀρ­θό­δο­ξοι Χρι­στι­α­νοί ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε μέ τήν Χά­ρι τοῦ Χρι­στοῦ νά ση­κώ­νου­με τόν σταυ­ρό μας. Τό ὁποῖο σημαίνει νά ἀγωνιζώμαστε συνεχῶς νά ἀποβάλλουμε κάθε τι πού δέν ἀρέσει στόν ἅγιο Θεό. Ἔτσι ἀγωνιζόμαστε:

– Στήν ὑ­πα­κο­ή, τήν ἐ­ξο­μο­λό­γη­σι, τήν συμ­με­το­χή μας στήν Θ. Λα­τρεί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

– Στήν ἱ­ε­ρά ἄ­σκη­σι, ἐγ­κρά­τει­α ψυ­χῆς καί σώ­μα­τος, τήν προ­σευ­χή, τήν νη­στε­ί­α, τήν ἀ­γρυ­πνί­α, τήν ὀρ­θο­στα­σί­α, τίς γο­νυ­κλι­σί­ες, τήν με­λέ­τη τῶν θε­ί­ων λο­γί­ων.

– Στήν ἀ­γά­πη καί συγ­χώ­ρη­σι πρός το­ύς πτα­ί­ον­τας ἀ­δελ­φο­ύς.

– Στό νά ἔχουμε τόν αἰ­ώ­νι­ο ἅ­γι­ο νό­μο τοῦ Θε­οῦ ὡς κρι­τή­ρι­ο γι­ά τά πάν­τα στήν ζω­ή μας».

Καί κατέληξε: «Ὁ Σταυ­ρός τοῦ Χρι­στοῦ, ἀ­δελ­φοί, εἶ­ναι εὐ­λο­γί­α με­γά­λη στήν ζω­ή μας. Χω­ρίς τόν Σταυ­ρό τοῦ Χρι­στοῦ δέν ἔ­χει νό­η­μα ὁ κό­σμος, ἡ ζω­ή ὅ­λη.

Ὁ Σταυρός δέν μᾶς ἀφήνει νά λησμονοῦμε τόν Θεό. Μᾶς ξυ­πνᾶ ἀ­πό τόν πνευ­μα­τι­κό λή­θαρ­γο τῆς μαλ­θα­κῆς ζω­ῆς, ἀ­πό τήν ἀ­δρά­νει­α καί ἀ­πο­χα­ύ­νω­σι τῶν μά­ται­ων ἡ­δο­νῶν, μᾶς πλου­τί­ζει μέ βα­θειά γεῦ­σι κι ἐμ­πει­ρί­α Θε­οῦ, ἀ­να­νε­ώ­νει συ­νε­χῶς καί μέ αὐ­θεν­τι­κή ἔκ­φρα­σι τό αἰ­ώ­νι­ο κή­ρυγ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας στήν σύγ­χρο­νη ἐ­φθαρ­μέ­νη πνευ­μα­τι­κά κοι­νω­νί­α μας.

Αὐ­τός ὁ Σταυ­ρός, ἄν ξα­να­γί­νη καί λά­βα­ρο τοῦ ἔ­θνους, ἕ­να νέ­ο «ἐν τού­τῳ νί­κα», ὄ­χι μό­νο δηλ. τυ­πι­κό ἐ­ξω­τε­ρι­κό σύμ­βο­λο ἀλ­λά καί πρᾶ­ξις με­τα­νο­ί­ας, κα­τά Χρι­στόν ζω­ῆς, θά σώ­ση καί τό πο­λύ­πα­θο γέ­νος τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων Ρω­μη­ῶν ἀ­πό νέ­ες ἐ­πι­βου­λές καί ἐ­πι­δρο­μές ὁ­ρα­τῶν καί ἀ­ο­ρά­των ἐχ­θρῶν, καί θά με­τα­θέ­ση τίς ἐλ­πί­δες μας γι­ά βο­ή­θει­α καί ἀ­λη­θι­νή πρό­ο­δο, ὄ­χι τό­σο σέ συμμαχίες ἀν­θρώ­πι­νες, συμ­πρά­ξεις καί τε­χνι­κές, ἀλ­λά σ᾿ Αὐ­τόν πού μό­νος μπο­ρεῖ ἀληθινά νά σώ­ζη.

Αὐ­τός ὁ Σταυ­ρός, τέ­λος, μᾶς θυ­μί­ζει ὅ­τι ὁ κό­σμος τοῦ­τος δέν εἶ­ναι ἡ μό­νι­μη ἐγ­κα­τά­στα­σίς μας, ὅ­τι «πά­ροι­κοι καί πα­ρε­πί­δη­μοί ἐ­σμεν». ῞Ο­τι μᾶς ἀ­να­μέ­νει ἡ πο­θει­νή Πα­τρί­δα, ἡ Βα­σι­λε­ί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν, γι­᾿ αὐ­τό ὅ­λα ἐ­δῶ ἔ­χουν μι­ά προ­σω­ρι­νό­τη­τα. Αὐ­τός μᾶς ὑ­πεν­θυ­μί­ζει, μέ­σα στόν ἄ­πι­στο κό­σμο, γι­ά τόν θά­να­τό μας, γι­ά τήν Κρί­σι, γι­ά τήν μέλ­λου­σα ζω­ή, πράγ­μα­τα πού μᾶς ἐ­γε­ί­ρουν πρός με­τά­νοι­α σω­στι­κή κι ἐρ­γα­σί­α πνευ­μα­τι­κή.

Εἶ­ναι ὡ­ραῖ­ος καί ἅ­γι­ος ὁ ἀ­γώ­νας γι­ά τήν ἄρ­σι τοῦ Σταυ­ροῦ. ῞Ο­μως εἶ­ναι καί κό­πος πο­λύς μέ­σα σέ ἀ­γω­νί­ες, θλί­ψεις, κιν­δύ­νους. Τόν ἀ­να­λαμ­βά­νου­με, ἀ­κό­μη κι ἄν πρός στιγ­μήν λυ­γί­ζου­με πολ­λές φο­ρές ἀ­πό τό βά­ρος του καί ἀ­πό τήν ἀν­θρώ­πι­νη ἀ­δυ­να­μί­α μας.

Κι ἀρ­χί­ζει αὐ­τός ὁ ἅ­γι­ος καί εὐ­λο­γη­μέ­νος ἀ­γώ­νας μας ἀ­πό τήν στι­γμή πού βα­πτι­ζό­μα­στε, καί δι­αρ­κεῖ σέ κά­θε λε­πτό τῆς ζω­ῆς μας, μέ­χρι τήν ὥ­ρα τοῦ θα­νά­του μας, ὅ­ταν σταυ­ρο­ει­δῶς καί πά­λι πλέ­κον­τας τά χέ­ρια μας θά πα­ρα­δώ­σου­με τήν τα­πει­νή ψυ­χή μας εἰς χεῖ­ρας Θε­οῦ ζῶν­τος.

Αὐ­τόν τόν Θε­ό, τόν Ἀρ­χη­γό τῆς σω­τη­ρί­ας ἡ­μῶν, «τόν καί νε­κρῶν καί ζών­των τήν ἐ­ξου­σί­αν ἔ­χον­τα, ὡς ἀ­θά­να­το Βα­σι­λέ­α», τόν Σταυ­ρω­θέν­τα καί Ἀ­να­στάν­τα Χρι­στό, δου­λι­κῶς ἱ­κε­τε­ύ­ου­με νά μᾶς συγ­χω­ρῆ, νά μᾶς δέ­χε­ται συνε­χῶς ὅ­ταν με­τα­νο­οῦ­με, νά μᾶς ἐ­λε­ῆ, εὐ­λο­γῆ, νά μᾶς ἐ­νι­σχύ­η στήν κα­θη­με­ρι­νή ἄρ­σι τοῦ Σταυ­ροῦ Του στήν ζω­ή μας. Καί ὅ­λους ἐ­μᾶς, πού πο­θοῦ­με νά ἰ­δοῦ­με τό πρό­σω­πο τῆς δό­ξης Του, νά μᾶς ἀ­ξι­ώ­ση τῆς ἀ­θα­νά­του Βα­σι­λε­ί­ας Του, δι­ά ἀ­κοι­μή­των πρε­σβει­ῶν τῆς Πα­να­χράν­του Αὐ­τοῦ Μη­τρός καί Κυ­ρί­ας ἡ­μῶν Θε­ο­τό­κου, μέ τίς θεοφιλεῖς εὐ­χές τοῦ Σε­βα­σμι­ω­τά­του, καί πάν­των τῶν Ἁ­γί­ων. Ἀ­μήν!»

 

Ι. Μ. Πρεβέζης